Όλοι ξέρετε τι έγινε το περασμένο σαββατόβραδο, ένα σαββατόβραδο που για τους έχοντες τας φρένας όχι σώας αλλά -αν μη τι άλλο- μη νοσηράς, δεν ήταν ίδιο με τα άλλα. Τα αυτονόητα νομίζεις σου λέω; Ναι, έτσι νόμιζα κι εγώ εκείνη την ώρα και γύρω στις δώδεκα ώρες μετά, συνειδητοποίησα ότι πλέον τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Το πρωί της Κυριακής, οργανώθηκαν σε όλη τη χώρα πορείες διαμαρτυρίας για το φόνο ενός αθώου παιδιού από τα χέρια ενός ένοχου μπάτσου. Έτσι και σε αυτή την κατάρα της ανθρώπινης ύπαρξης που ονομάζεται Τρίπολη, κλήθηκαν όλοι οι νορμάλ άνθρωποι να κάνουν το αυτονόητο: Να διαμαρτυρηθούν για το αυτονοητο: Για το ΑΔΙΚΟ.
Τελικά, οι νορμάλ άνθρωποι αυτής της πόλης-κόμικ, αποδείχθηκαν περίπου 40-50 άτομα, αγουροξυπνημένοι άλλα με τη φωτιά στα λαρύγγια τους. Οι υπόλοιποι άνθρωποι της πόλης είναι γέροι. Στάσου όμως να καταλαβαινόμαστε. Ξέρεις τι θα πει "γέρος"; "Γέρος", στο δικό μου λεξιλόγιο, θα πει σάπιος, συμβιβασμένος, ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΣ. Γυρίζω το κεφάλι μου γύρω γύρω και βλέπω γεροντονέους, απαθείς, άβουλους. Που δεν κατέβηκαν στις πορείες για το φόνο του αδερφού τους-αδερφός τους και παιδί των δικών τους ήταν! Αλλά που αρκούνται βεβαίως βεβαίως να αλλάξουν το status τους στο facebook, για να δηλώσουν σκεπτόμενοι, κοινωνικά προβληματισμένοι και αγανακτισμένοι με την αστυνομοκρατία. Ρε, ποιον δουλεύεις; Είχες πάει μπουζούκια, κι είχες hangover την Κυριακή το πρωί; Νύσταζες, βαριόσουν, χασμουριόσουν, ΚΟΙΜΑΣΑΙ;
Εγώ προσωπικά δεν βρέθηκα σε οδόφραγμα, δεν έχω κάνει επεισόδεια, δεν έχω σπάσει τράπεζες ή τζάμια στη ΓΑΔΑ. Απλά ξέρεις τι ρε φίλε; Αυτό που με πνίγει, βγαίνω πάντα στο δρόμο να το πω και δεν το φωνάζω στο σαλόνι μου. Δεν κοιτιέμαι στον καθρέφτη ευχαριστημένος που είμαι κοινωνικά IN, αλλάζοντας τα μηνύματα σε MSN και facebook, για να με δει η Κούλα και ο Κούλης και να καβλώσει. Γιατί εκεί καταλήξαμε, εδώ και δυο-τρεις μέρες είναι IN να είσαι οργισμένος. Αλλά OUT να βγαίνεις να το πεις. Κάποια σχιζοφρένεια ίσως;
Και όλοι βέβαια, φαγώθηκαν να καταδικάσουν τα επεισόδεια, τις καταστροφές αυτοκινήτων, τις φθορές στην περιουσία των άλλων. Ναι, συμφωνώ. Να σας πω όμως ρε ειδήμονες. Πόσα αυτοκίνητα και πόσες βιτρίνες κοστίζει η ζωή του παιδιού σας; ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΗΤΑΝ ΡΕ ΓΑΜΗΜΕΝΕ, ΤΗ ΒΙΤΡΙΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ; Βάζεις τα υλικά πάνω από τη ζωή; Τα επεισόδεια και τις μολότωφ πάνω από την ελευθερία σου; Την ελευθερία να κυκλοφορείς ΟΠΟΤΕ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ στην Τζαβέλλα, χωρίς να φοβάσαι σφαίρες "που εξοστρακίζονται στο έδαφος". Κάνε το ταμείο σου ρε φίλε-και διάλεξε πλευρά.
Προλαβαίνετε ακόμα. Πριν μερικές μέρες έγραφα για λυσσασμένα σκυλιά-και τώρα άφρισαν, κόρωσαν και αμολιούνται-αμολιόμαστε. Όχι πως γουστάρουμε τη μανούρα δηλαδή, αλλά τη σήμερον ημέρα ο ρουφιάνος το ρουφιάνο, να πούμε, κι η λουμπίνα τη λουμπίνα-εννόησες; Αυτές τις μέρες προσπαθουμε για εκατομμυριοστή φορά να σας πείσουμε να κατέβετε κάτω, να φωνάξετε, να διαδηλώσετε, να αντισταθείτε σε αυτά που σας κατατρώνε την ψυχή, την ελευθερία και τώρα τα παιδιά. Υπάρχει ένας πόλεμος εκεί έξω και εκεί μέσα (κίνηση δακτύλου που δείχνει το κρανίο) και πρέπει να διαλέξεις μια πλευρά. Ένας πόλεμος που πρέπει να νικηθεί (=En Krig A Seire) αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, αν θέλουμε να λεγόμαστε πολίτες της δημοκρατίας (χα!), αν θέλουμε να λεγόμαστε ΝΕΟΙ, στην ψυχή κι όχι στην ταυτότητα. Παράτα το facebook και κατέβα. Αλλιώς, είσαι απέναντι μας. Δε σε απειλώ, απλά επειδή σε βλέπω πως δε νιώθεις και πολύ, ψάχνω να σε κατατοπίσω. Γιατί κι εσύ αδερφός μου είσαι, ρε άνθρωπε, και πατέρας μου και γιος μου, και ψάχνω να σου ρίξω καμιά ξυλιά στα πισινά πριν σου ρίξουν καμιά σφαίρα στην καρδιά. Όσο κάθεσαι στη μέση, να το ξέρεις, θα κινδυνεύεις κι από εμάς, και από αυτούς.
Δε σου αρέσει η αστυνομοκρατία; Πάλεψε εναντίον της.
Δε σου αρέσει το πλιάτσικο; Μπες και άλλαξε το. Γίνε εσύ αυτός που κατεβαίνει στο δρόμο και μην τα σπας. Μην κράζεις χωρίς να έχεις πάει ποτέ. Πήγαινε και κάντα καλύτερα. Άντε, κοιμισμένε, άντε. Πόλεμος ρε κοιμισμένε, ΠΟΛΕΜΟΣ.
Τελικά, οι νορμάλ άνθρωποι αυτής της πόλης-κόμικ, αποδείχθηκαν περίπου 40-50 άτομα, αγουροξυπνημένοι άλλα με τη φωτιά στα λαρύγγια τους. Οι υπόλοιποι άνθρωποι της πόλης είναι γέροι. Στάσου όμως να καταλαβαινόμαστε. Ξέρεις τι θα πει "γέρος"; "Γέρος", στο δικό μου λεξιλόγιο, θα πει σάπιος, συμβιβασμένος, ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΣ. Γυρίζω το κεφάλι μου γύρω γύρω και βλέπω γεροντονέους, απαθείς, άβουλους. Που δεν κατέβηκαν στις πορείες για το φόνο του αδερφού τους-αδερφός τους και παιδί των δικών τους ήταν! Αλλά που αρκούνται βεβαίως βεβαίως να αλλάξουν το status τους στο facebook, για να δηλώσουν σκεπτόμενοι, κοινωνικά προβληματισμένοι και αγανακτισμένοι με την αστυνομοκρατία. Ρε, ποιον δουλεύεις; Είχες πάει μπουζούκια, κι είχες hangover την Κυριακή το πρωί; Νύσταζες, βαριόσουν, χασμουριόσουν, ΚΟΙΜΑΣΑΙ;
Εγώ προσωπικά δεν βρέθηκα σε οδόφραγμα, δεν έχω κάνει επεισόδεια, δεν έχω σπάσει τράπεζες ή τζάμια στη ΓΑΔΑ. Απλά ξέρεις τι ρε φίλε; Αυτό που με πνίγει, βγαίνω πάντα στο δρόμο να το πω και δεν το φωνάζω στο σαλόνι μου. Δεν κοιτιέμαι στον καθρέφτη ευχαριστημένος που είμαι κοινωνικά IN, αλλάζοντας τα μηνύματα σε MSN και facebook, για να με δει η Κούλα και ο Κούλης και να καβλώσει. Γιατί εκεί καταλήξαμε, εδώ και δυο-τρεις μέρες είναι IN να είσαι οργισμένος. Αλλά OUT να βγαίνεις να το πεις. Κάποια σχιζοφρένεια ίσως;
Και όλοι βέβαια, φαγώθηκαν να καταδικάσουν τα επεισόδεια, τις καταστροφές αυτοκινήτων, τις φθορές στην περιουσία των άλλων. Ναι, συμφωνώ. Να σας πω όμως ρε ειδήμονες. Πόσα αυτοκίνητα και πόσες βιτρίνες κοστίζει η ζωή του παιδιού σας; ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΗΤΑΝ ΡΕ ΓΑΜΗΜΕΝΕ, ΤΗ ΒΙΤΡΙΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ; Βάζεις τα υλικά πάνω από τη ζωή; Τα επεισόδεια και τις μολότωφ πάνω από την ελευθερία σου; Την ελευθερία να κυκλοφορείς ΟΠΟΤΕ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ στην Τζαβέλλα, χωρίς να φοβάσαι σφαίρες "που εξοστρακίζονται στο έδαφος". Κάνε το ταμείο σου ρε φίλε-και διάλεξε πλευρά.
Προλαβαίνετε ακόμα. Πριν μερικές μέρες έγραφα για λυσσασμένα σκυλιά-και τώρα άφρισαν, κόρωσαν και αμολιούνται-αμολιόμαστε. Όχι πως γουστάρουμε τη μανούρα δηλαδή, αλλά τη σήμερον ημέρα ο ρουφιάνος το ρουφιάνο, να πούμε, κι η λουμπίνα τη λουμπίνα-εννόησες; Αυτές τις μέρες προσπαθουμε για εκατομμυριοστή φορά να σας πείσουμε να κατέβετε κάτω, να φωνάξετε, να διαδηλώσετε, να αντισταθείτε σε αυτά που σας κατατρώνε την ψυχή, την ελευθερία και τώρα τα παιδιά. Υπάρχει ένας πόλεμος εκεί έξω και εκεί μέσα (κίνηση δακτύλου που δείχνει το κρανίο) και πρέπει να διαλέξεις μια πλευρά. Ένας πόλεμος που πρέπει να νικηθεί (=En Krig A Seire) αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, αν θέλουμε να λεγόμαστε πολίτες της δημοκρατίας (χα!), αν θέλουμε να λεγόμαστε ΝΕΟΙ, στην ψυχή κι όχι στην ταυτότητα. Παράτα το facebook και κατέβα. Αλλιώς, είσαι απέναντι μας. Δε σε απειλώ, απλά επειδή σε βλέπω πως δε νιώθεις και πολύ, ψάχνω να σε κατατοπίσω. Γιατί κι εσύ αδερφός μου είσαι, ρε άνθρωπε, και πατέρας μου και γιος μου, και ψάχνω να σου ρίξω καμιά ξυλιά στα πισινά πριν σου ρίξουν καμιά σφαίρα στην καρδιά. Όσο κάθεσαι στη μέση, να το ξέρεις, θα κινδυνεύεις κι από εμάς, και από αυτούς.
Δε σου αρέσει η αστυνομοκρατία; Πάλεψε εναντίον της.
Δε σου αρέσει το πλιάτσικο; Μπες και άλλαξε το. Γίνε εσύ αυτός που κατεβαίνει στο δρόμο και μην τα σπας. Μην κράζεις χωρίς να έχεις πάει ποτέ. Πήγαινε και κάντα καλύτερα. Άντε, κοιμισμένε, άντε. Πόλεμος ρε κοιμισμένε, ΠΟΛΕΜΟΣ.
No comments:
Post a Comment