O.D.I.R.

Ημερολόγιο Αστρικού Ταξιδευτή: 8-4-2031

Δεν μπορώ να θυμηθώ καθόλου τι χρονιά έχουμε, γι'αυτό και βάζω τυχαίες πια στο ημερολόγιο. Βασίζομαι στο γεγονός ότι έχει περάσει πολύς καιρός και απλά προσθέτω μπόλικα νούμερα. Γιατί παραμένω να πλέω, άνευ βαρύτητας, στο κενό.

Τι χρώμα έχει το κενό; Άσπρο ή μαύρο;

Θυμάμαι περασμένες εποχές, σαν άναρθρες φωνές που ακούγονται από τον κάτω όροφο και γίνονται παραμορφωμένη ηχώ στους τοίχους της σκάλας. Θυμάμαι περισυλλογές και περίπλοκες αναζητήσεις που με έφεραν εδώ, στο περισπούδαστο τίποτα. Αν ολόκληρη η πραγματικότητα είναι απλά αντίληψη, πώς ελπίζεις ότι θα βρεις την αλήθεια, δηλαδή κάτι που δεν υπάρχει; Πόσο μεγάλη ανακούφιση θα ήταν, στ'αλήθεια, αν ήμασταν ηλίθιοι.

Ψάχνεις στα βιβλία, ψάχνεις στους δίσκους, ψάχνεις στα σελιλόιντ και δε βρίσκεις τίποτα και πουθενά. Όλα απόψεις, όλα θεωρίες, γνώμες, οπτικές και παραοπτικές, μόρφωση, παραμόρφωση, αρχίδια ραγού. Μέχρι και τα αστέρια σταματήσανε να φέγγουνε εδώ πάνω. Και το φεγγάρι, ο Robbins χτυπιέται ότι είναι η μόνη πραγματική αντανάκλαση των πάντων-ποιων πάντων βρε μαλάκα; Αφού δεν υπάρχει τίποτα, τι σου λέω τόση ώρα;

Και μια καρδιά που χτυπάει με το λάθος τρόπο σίγουρα δεν μπορεί να βρει σωστούς ρυθμούς να παίξει. Ένας κουλός drummer δεν μπορεί να παίξει το "2112", όσο και να χτυπιέσαι φιλαράκο. Κοιτώντας εκείνο το βράδυ στον ουρανό, αναρωτήθηκα γιατί, ψάχνοντας απαντήσεις, φαίνεται ότι δε ρώταγα σωστά. Αλλά καμία ερώτηση δε μοιάζει αρκετά σημαντική πια, αρκετά σημαντική ώστε να αξίζει να την κάνεις. Προσπαθώντας να έρθουμε σε αρμονία με τη δυσαρμονία μας, έτσι δεν είπε ο δάσκαλος; Ωραίος κι αυτός, σηκώθηκε και την έκανε και στον πούτσο του, και οι αρμονίες, και οι δυσαρμονίες και ο Μοντεζούμα και η νήσος Παϊτα και ο Βιθέντε. Γλύτωσε, αλί σ'εμάς που μείναμε πίσω.

Μήπως μόνο ο θάνατος είναι αλήθεια;

Άνευ οπτικών που μπλέκονται, απόψεων, πολιτικών, τακτικών και συνειδήσεων. Ό,τι πεθαίνει, πεθαίνει. Όπως και να το δεις. Για να γεννηθεί κάτι άλλο-ωραία πίπα, κάντε έρωτα όχι πόλεμο και τέτοιοι λούμπεν οπτιμισμοί; Ή για να γλυτώσεις επιτέλους, να ησυχάσεις-τότε και μόνο τότε; Ωπ, για δες, βλέπω κάτι πλανήτες εκεί κάτω. Η γαία είναι αυτή; Κάνω το δάχτυλο μου πιστόλι και την κάνω σουρωτήρι την πουτάνα, μαζί με όλα τα καριόλια που ζουν πάνω της. Πετάχτε κι εσείς στο κενό τώρα, ρε πούστηδες.

Τώρα με λένε Ελένη και θα βρέξει ακτινοβολία μέσα στις ζώνες Van Allen.
Γαμώτο, έχει δίκιο ο Puppet, χρειάζομαι ψυχιατρική βοήθεια.
Πού είσαι ρε μαλάκα, ραντεβού στο φεγγάρι...

...άραγε θα υπάρχει ακόμα τώρα που κατέστρεψα τη γη;