'Ενταση

Να ζεις, να τινάζεσαι σε κάθε αναπνοή και σε κάθε σκέψη. Να ανατριχιάζεις, να ερωτεύεσαι τον αέρα και τα πεζοδρόμια, να καις ολόκληρος, τ'ακούς; Σαν από μηχανής θεός να έρχονται τα όνειρα, να σε τραβάνε πάνω και μετά κάτω και μετά πάλι πάνω, δε θα υπάρξει ποτέ αύριο, καταστρέψου, φτιάξου, γίνε και χάσου μακριά πάνω από τα σύνορα, ζήσε. Ένταση, το αίμα βαράει το μέσα από τις φλέβες μου, νιώθω ζωντανός, νιώθω τη θέληση, την ελπίδα, πως δε χαθήκαμε, δεν πουληθήκαμε, γαβγίζουμε και δαγκώνουμε, ακόμα, θανατερά, λυσσαλέα, επικίνδυνα. Πως δεν μας κράτησε στο χώμα η συνήθεια, η σαπίλα της ρουτίνας-γιατί έγινες ρουτίνα, αν δεν το κατάλαβες. Σήψη έγινες και δεν ανήκω πια εδώ.

Ανήκω στην ένταση, είμαι γιος της κι είναι μάνα μου, στην τρέλα, στον κίνδυνο, στο άγνωστο, στο αόρατο και στο ανήκουστο, καταλαβαίνεις; Να προκαλείς, να γελάς, έχοντας ψηλά το κεφάλι, δυνάμωσε το μπάσο, νιώσε το σώμα σου πάλι, πάμε, πάμε, πάμε γαμώ τη ζωή μου, πάμε, φτιάξου, πορώσου, είναι η ώρα μας, when the going gets tough, the tough get going, πάμε, βάλε μας μέσα, game face on, πόλεμος, έτοιμοι, πάνοπλοι, αστακοί, όλα δικά μας και ζούμε για να κερδίζουμε, ακόμα κι αν μας γεννήσανε να χάσουμε.

Έβδομο παιχνίδι.
Δώσε μου τη μπάλα.
Ειδικέυομαι σε αυτό που δεν γίνεται.
Δώσε μου μπάλα, είπα.

Τι πας να κάνεις ρε Fixit γαμώ το κεφάλι σου πάλι;
Πάω να γράψω ιστορία.
Τη δικιά μου ιστορία.