8.305

Ημερολόγιο Αστρικού Ταξιδευτή: 8.305 μέρες

Πεταλούδες από αίμα.
Σαν το Τζιμάκο στο Παρίσι θα μας βρουνε ρε μαλάκα.
Τι θα κάνουμε όταν σβήσουν τα φώτα; Αν δεν έχουμε Εκείνη να μας οδηγήσει στη Zion;

Ησυχία. Πλήρης. Πετάμε στο ύστατο παγωμένο κενό, τρέμοντας ασταμάτητα στην ιδέα, στις ιδέες, στην υποψία, στη βεβαιότητα. Η σελήνη, πίσω μας, πριν κάποια έτη φωτός. Έμοιασε με καταφύγιο για λίγο μα...ετερόφωτοι κόσμοι, τι να τους κάνεις; Πώς να σου φανούν αρκετοί όταν μια ζωή διψας για την καρδιά του ήλιου;

Εσύ είσαι η Οδός και το Φως, που μόνο θα διαβάσουν γι'αυτά.

Έχουμε χαθεί και μάλλον είναι καλύτερα έτσι-αν δε σε νοιάζει πού πας, δεν μπορείς να χαθείς ποτέ πραγματικά, νομίζω. Μετρώντας τις μέρες, μία μία, χαρακιές πάνω στο δέρμα μας και κάθε τέσσερα σημάδια, ένα σβήσιμο, δεν υπάρχουν τοίχοι στο διάστημα, ούτε να μας κλείσουν μέσα, ούτε να μας κλείσουν έξω. Τεντώνοντας τα χέρια να αγγίζουμε τα αστέρια, να κάψουν τα δάχτυλα μας, ξανά, και ξανά, και ξανά. Αν δε σε νοιάζει πού πας...προσπαθούμε να φτάσουμε κάπου αρκετά επικίνδυνα ώστε να μπορέσουμε να το πούμε σπίτι, δεν έχει σημασία που θα είναι. 504 πάνω ή 504 κάτω ή κάποια έτη φωτός νότια από την Ανδρομέδα, πού είναι τί, νότια, βόρεια, δυτικά, ανατολικά, μόνο φίλοι σε αυτήν την τροχιά. Μόνο φίλοι και όλες οι Βέρες, τις περάσαμε και στα δάχτυλα μας ενίοτε, λες και δεν ήταν αρκετά αιώνια τα δεσμά από μόνα τους.

Στην καρδιά του ήλιου μέσα, να ξέρεις, όλα τα τραγούδια είναι εννιάλεπτα και οι στίχοι δεν έχουν κανένα νόημα, το bourbon τρέχει στα ποτάμια και οι γυναίκες φοράνε σκουλαρίκια με εξώφυλλα δίσκων. Στην καρδιά του ήλιου, οι μέρες δε μετράνε, δε χαρακώνουν στο δέρμα και οι νύχτες δεν ξημερώνουν ποτέ, μα σε κοιτάζουν και σε αγγίζουν στο πρόσωπο, μισοκοιμισμένες δίπλα σου, κάτω από κόκκινα φώτα. Στην καρδιά του ήλιου δεν υπάρχει κανείς που να ψάχνει μάταια, γιατί είμαστε όλοι εκεί. Απαγγέλοντας κάθε θάνατο, δακρύζοντας σε κάθε φιλί, τρέμοντας σε κάθε βλέμμα.

-Γιατί δε μένεις εδώ;
-Γιατί δε μένω εδώ;
-Τελικά, μιλάς.
-Με τα χέρια ενίοτε.

8.305 μέρες στη Φωτιά, είναι αρκετές; Μπορούμε να πάμε σπίτι τώρα;