Resurrection Magnetic

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν όντως υπάρχει κανείς εκεί πάνω που να ακούει. Τόσα ρημάδια χρόνια που σκούζαμε για την ξεφτίλα των Metallica, μας άκουσε άραγε κανείς; Όλοι εμείς που, καλώς ή κακώς, αρνούμασταν να δεχτούμε το "Reload" σαν έναν απλό πειραματισμό, όλοι εμείς που στενοχωρηθήκαμε με το "St.Anger" ως σύνθεση και όχι απλά ως ήχο, τώρα ποία η θέσις μας, κύριοι;

Μόκο. Τουμπεκί και γαργάρες με χαλίκια.

Όχι γιατί οι Metallica είναι οι μεσσίες του κόσμου και έχουν το αλάθητο του μάπα. Αλλά γιατί πάνω στη σύγχυση, μπερδέψαμε την κατρακύλα του ονόματος της μπάντας με την κατρακύλα των ανθρώπων που ΕΙΝΑΙ η μπάντα. Και μας απέδειξαν περίτρανα πως τα πρόσωπα, οι άνθρωποι Metallica το 'χουν ακόμα μέσα τους. Αυτό που δεν κατάλαβα είναι γιατί το ξέχασαν τόσα χρόνια. Ας είναι. Είναι πίσω οι μάγκες.
Για εμένα προσωπικά, το "Death Magnetic" είναι ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη στην εμπειρία μου ως ακροατής. Ήρθε σχεδόν από το πουθενά και, πιστέψτε με οι μη γνωρίζοντες, οι ροκάδες είμαστε κολλημένοι σε κάποια πράγματα, και το να μεταπείσεις ανθρώπους που σε είχαν τόσο ξεγραμμένο όσο εμείς αυτούς, δεν είναι άθλος. Είναι θαύμα. Miracolo, πως το λέτε στο χωριό σας. Είναι απίστευτο με την πλήρη έννοια της λέξης.
Παρ'όλα αυτά, δε θεωρώ πως ήμασταν άδικοι μαζί τους. Όπως και να το κάνουμε, "έλειψαν" 17 ολόκληρα χρόνια. Κι όταν λέω έλειψαν, εννοώ από την ποιότητα που ισοδυναμεί με αυτό το λογότυπο. Με ελάχιστες αναλαμπές-οι περισσότερες εξ αυτών εμπνευσμένες επανεκτελέσεις/διασκευές-οι Metallica ήταν απώντες από τα 90's. Συγκρτικά φυσικά με το γεγονός ότι για πολλούς είναι συνώνυμοι με τη μουσική επανάσταση των 80's, έτσι;

Πάμε τώρα στο ζουμί να αφήσουμε την παπαρολογία. Γιατί ο εν λόγω δίσκος είναι σημαντικός, γιατί τον θεωρούμε την επιστροφή της μπάντας εκεί που της αξίζει; Στο κάτω κάτω, η μουσική είναι υποκειμενική, υπάρχουν άνθρωποι που δε θα τους αρέσει και που τους άρεσε το "Reload". Δεκτόν, αλλά κάποια facts πρέπει να τα παραδεχτούμε:

• Οι Metallica είναι μια HEAVY METAL μπάντα. Για να το πάω λίγο πιο πέρα ακόμα, είναι μια thrash metal μπάντα. Το "Nothing Else Matters" είναι κομματάρα, αλλά τα άλλα 11 τραγούδια του "Black Album" είναι καθαρό heavy. Το ίδιο ισχύει για τα "Fade To Black", "Welcome Home (Sanitarium)" κλπ.
• Το "Death Magnetic" είναι αληθινό. Επιστροφή σε ακραίες φόρμες επεχείρησαν και με τον προηγούμενο δίσκο τους, με τα γνωστά "Τιτανικά" αποτελέσματα. Επιτηδευμένα χάλια ήχος, επιτηδευμένη ακρότητα, "θυμωμένο" εξώφυλλο. Αποτελέσμα; Μηδέν. Εδώ όμως, όλα βγαίνουν φυσικά. Κομμάτια 8 και 9 λεπτών κυλάνε σαν νερό. Ο ήχος είναι διαυγέστατος, χωρίς να χάνει ποτέ σε όγκο και δύναμη. Ακόμα και το λογότυπο είναι το παλιο! Σαν να ήξεραν και οι ίδιοι ότι "ρε σεις, αυτό ειναι. Μαλακίες κάναμε πριν."
• Το "Death Magnetic" έχει ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ. Συνθέσεις τεράστιες, που βρίθουν έμπνευσης, με πάμπολλες μελωδίες και ρυθμούς η καθεμιά, με δυνατούς στίχους, με ατμόσφαιρα. Έχει καταπληκτική κιθαριστική δουλειά, ακόμα και τα drums είναι σε υψηλότατο επίπεδο και όχι απλά "καλά". Έχει ροή, έχει δυνατά και ρυθμικά κομμάτια, έχει ταχύτατους thrash δυναμίτες, έχει ατμοσφαιρικά μελωδικότερα κομμάτια, έχει ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ instrumental. Τα έχει όλα.

Φυσικά, για να μη βγουμε μετά Χριστόν προφήτες και για να μη μας πει και κανείς ότι γλείφουμε εκεί που φτύναμε, δεν αγιοποιούμε τίποτα από αυτά που κράζαμε. Εμείς όμως είμαστε οι πρώτοι που χαιρόμαστε για αυτό το album, ίσως και διπλά από αυτούς που περίμεναν έναν καλό δίσκο από την παρέα του Bay Area. Απλά πλέον σκεφτόμαστε διπλά πριν ξεγράψουμε τον οποιονδήποτε, πόσο μάλλον αυτούς που μας ανάθρεψαν μουσικά (σε ένα μεγάλο βαθμο, όχι μόνοι τους).

Υπάρχει ζωή μετά το θάνατο-μαγνητικό ή μη; Αν υπάρχει μια δισκάρα μετά το κάζο που λέγεται "St.Anger", όλα είναι πιθανά φίλοι μου. Το ημερολόγιο μου δείχνει 2001, δευτέρα γυμνασίου, το ημερολόγιο των Metallica δείχνει 1989 και 2008 ταυτοχρόνως και είναι πλέον πιθανόν ακόμα κι η Πανάθα να πάρει Champions League. Μέτα φόβου Cliff Burton (κάπου μέσα στο studio ήταν αυτός, κόβω το κεφάλι μου), ξαναφοράμε τα ακουστικά μας και...play. Phantom Lord forgive us our sins...with the four horsemen we ride or...you know.

P.S. Μεγάλο ευχάριστω στην...ξαδερφούλα μου. Ξέρει εκείνη. :*