Ο Ace "Quorthon" Forsberg δεν έφυγε ποτέ.
Πολλοί μεγάλοι του rock'n'roll, κατά καιρούς, έφυγαν. Αυτός όχι. Το όραμα, η επιμονή, το αγύριστο κεφάλι του, το ταλέντο του, η προσωπικότητα που βαπτίστηκε Quorthon δεν είναι δυνατόν να πεθάνει. Γιατί ακόμα και στα extreme πλαίσια μιας μουσικής όπως αυτή, εκείνος ήταν ήδη πιο πέρα. Γιατί σε αυτόν χρωστάμε το γεγονός ότι η ακραία μουσική ΕΙΝΑΙ ακραία. Γιατί σε αυτόν χρωστάμε το γεγονός ότι η επική μουσική ΕΙΝΑΙ επική. Γιατί το μήνυμα και το όραμα του είναι πέρα από τα όρια του rock'n'roll, και βαράει κατευθείαν στην κοσμοθεωρία του ανθρώπου. Στο βουνό μου/σου/του, που ο καθένας ανεβαίνει.
Η πορεία των Bathory, του σχήματος του Quorthon, μοιάζει με παραμύθι. Από τα άλλα παραμύθια, τα περίεργα, που έχουν μόνο λύκους κι όχι κοκκινοσκουφίτσες. Λυκίσιες ψυχές, που περιφέρονται συνειδητά μόνες. Οι Bathory δεν απέκτησαν ποτέ άλλο μέλος, δεν έπαιξαν ποτέ live, δεν ήταν ποτέ μπάντα. Ήταν μάλλον ιδέα, κάτι νοερό, ένα άμορφο συναίσθημα.
Στην αρχή, φόβος.
Δεν μπορώ να νιώσω κάτι άλλο ακούγοντας τη φωνή του στο "Born For Burning". Ακόμα κι αν ξέρω πως αυτά που λέει και ο τρόπος που τα λέει είναι επιτηδευμένα shocking, όχι υποκριτικά, αλλά με μια βαθιά επιθυμία να ταρακουνήσει τον κόσμο της μουσικής, ο Quorthon στα "Bathory" και "The Return..." απλά με τρομάζει. Έχω ακούσει τόνους μεταγενέστερης ακραίας μουσικής, είτε από διάθεση να πειραματιστώ, είτε για να ανακαλύψω νέα ηχοτοπία, αλλά πάντα έλεγα...it's only rock'n'roll, man. Με δαύτον τα χρειάστηκα. Ανατρίχιασα. Ήταν σαν να συγκρίνω το "Event Horizon" με το "Scream".
Και μετά, δέος.
Εκείνη η πρώτη στιγμή του "Twilight Of The Gods". Η δραματική μελωδία που σκάει ύπουλα, μετά από ένα λεπτό, που έχεις ξεχάσει ότι έχεις βάλει μουσική και σε δαγκώνει στο σβέρκο. Ξαφνικά, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Την προτιμώ την επική περίοδο του, δεν το κρύβω. Είναι η βάση πολλών εκ των πραγμάτων τα οποία είμαι, του πως σκέφτομαι και ενεργώ. Είναι η ζοφερή διαπίστωση ότι δεν υπάρχουν θρόνοι στον ουρανό. Είναι η τραγική αλήθεια πως και σε αυτή την Εδέμ κρύβεται ένα φίδι. Πως ο μύθος του Ragnarok είναι αλήθεια, κι είναι κάθε μέρα μπροστά μου, δίπλα μου, μέσα μου. Είναι οι στίχοι του "To Enter Your Mountain"-he who enters his mountain, with or without sword in hand, he will learn...Είναι η γνώση πως αυτά τα τρία αριστουργήματα ("Blood Fire Death", "Hammerheart", "Twilight Of The Gods") ηχογραφήθηκαν, όπως και όλοι οι δίσκοι του, σε ένα τετρακάναλο σε ένα γκαράζ, με τον ίδιο να παίζει όλα τα όργανα, με μηδαμινό budget. Είναι η ανατριχίλα της -άγραφης στα σχολικά μου βιβλία- αλήθειας για την τέταρτη σταυροφορία στο "One Rode To Asa Bay".
Και μετά, σιωπή.
Τον Ιούνιο του 2004, ο Quorthon μουγκάθηκε. Ο Odhinn, λένε, του πήρε τη μιλιά και την ανάσα. Δε βάσταγε, λένε, η Asgard χωρίς τον καλύτερο πολεμιστή της. Δεν μπορούσε να τον αφήσει άλλο να περιπλανιέται μόνος, λύκος, στη γη της Yggdrasil. Το αλήθινο Haavamal είναι μέσα σου, άνθρωπε. Κι αυτός σε έμαθε να το διαβάζεις.
Ο Ace "Quorthon" Forsberg δεν έφυγε ποτέ.
Πολλοί μεγάλοι του rock'n'roll, κατά καιρούς, έφυγαν. Αυτός όχι. Το όραμα, η επιμονή, το αγύριστο κεφάλι του, το ταλέντο του, η προσωπικότητα που βαπτίστηκε Quorthon δεν είναι δυνατόν να πεθάνει. Γιατί ακόμα και στα extreme πλαίσια μιας μουσικής όπως αυτή, εκείνος ήταν ήδη πιο πέρα. Γιατί σε αυτόν χρωστάμε το γεγονός ότι η ακραία μουσική ΕΙΝΑΙ ακραία. Γιατί σε αυτόν χρωστάμε το γεγονός ότι η επική μουσική ΕΙΝΑΙ επική. Γιατί το μήνυμα και το όραμα του είναι πέρα από τα όρια του rock'n'roll, και βαράει κατευθείαν στην κοσμοθεωρία του ανθρώπου. Στο βουνό μου/σου/του, που ο καθένας ανεβαίνει.
Η πορεία των Bathory, του σχήματος του Quorthon, μοιάζει με παραμύθι. Από τα άλλα παραμύθια, τα περίεργα, που έχουν μόνο λύκους κι όχι κοκκινοσκουφίτσες. Λυκίσιες ψυχές, που περιφέρονται συνειδητά μόνες. Οι Bathory δεν απέκτησαν ποτέ άλλο μέλος, δεν έπαιξαν ποτέ live, δεν ήταν ποτέ μπάντα. Ήταν μάλλον ιδέα, κάτι νοερό, ένα άμορφο συναίσθημα.
Στην αρχή, φόβος.
Δεν μπορώ να νιώσω κάτι άλλο ακούγοντας τη φωνή του στο "Born For Burning". Ακόμα κι αν ξέρω πως αυτά που λέει και ο τρόπος που τα λέει είναι επιτηδευμένα shocking, όχι υποκριτικά, αλλά με μια βαθιά επιθυμία να ταρακουνήσει τον κόσμο της μουσικής, ο Quorthon στα "Bathory" και "The Return..." απλά με τρομάζει. Έχω ακούσει τόνους μεταγενέστερης ακραίας μουσικής, είτε από διάθεση να πειραματιστώ, είτε για να ανακαλύψω νέα ηχοτοπία, αλλά πάντα έλεγα...it's only rock'n'roll, man. Με δαύτον τα χρειάστηκα. Ανατρίχιασα. Ήταν σαν να συγκρίνω το "Event Horizon" με το "Scream".
Και μετά, δέος.
Εκείνη η πρώτη στιγμή του "Twilight Of The Gods". Η δραματική μελωδία που σκάει ύπουλα, μετά από ένα λεπτό, που έχεις ξεχάσει ότι έχεις βάλει μουσική και σε δαγκώνει στο σβέρκο. Ξαφνικά, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Την προτιμώ την επική περίοδο του, δεν το κρύβω. Είναι η βάση πολλών εκ των πραγμάτων τα οποία είμαι, του πως σκέφτομαι και ενεργώ. Είναι η ζοφερή διαπίστωση ότι δεν υπάρχουν θρόνοι στον ουρανό. Είναι η τραγική αλήθεια πως και σε αυτή την Εδέμ κρύβεται ένα φίδι. Πως ο μύθος του Ragnarok είναι αλήθεια, κι είναι κάθε μέρα μπροστά μου, δίπλα μου, μέσα μου. Είναι οι στίχοι του "To Enter Your Mountain"-he who enters his mountain, with or without sword in hand, he will learn...Είναι η γνώση πως αυτά τα τρία αριστουργήματα ("Blood Fire Death", "Hammerheart", "Twilight Of The Gods") ηχογραφήθηκαν, όπως και όλοι οι δίσκοι του, σε ένα τετρακάναλο σε ένα γκαράζ, με τον ίδιο να παίζει όλα τα όργανα, με μηδαμινό budget. Είναι η ανατριχίλα της -άγραφης στα σχολικά μου βιβλία- αλήθειας για την τέταρτη σταυροφορία στο "One Rode To Asa Bay".
Και μετά, σιωπή.
Τον Ιούνιο του 2004, ο Quorthon μουγκάθηκε. Ο Odhinn, λένε, του πήρε τη μιλιά και την ανάσα. Δε βάσταγε, λένε, η Asgard χωρίς τον καλύτερο πολεμιστή της. Δεν μπορούσε να τον αφήσει άλλο να περιπλανιέται μόνος, λύκος, στη γη της Yggdrasil. Το αλήθινο Haavamal είναι μέσα σου, άνθρωπε. Κι αυτός σε έμαθε να το διαβάζεις.
Ο Ace "Quorthon" Forsberg δεν έφυγε ποτέ.
1 comment:
otan milas gia mousikh, h glwssa sou den exei alfavhto...
..alla notes, pou anthxoun apo ta plhktra ths psuxhs sou....
.-
Post a Comment