Tuesday, August 26, 2008

Ο Δρόμος Της Αρετής Και Της Κακίας


Δεν είμαι καλός στις εισαγωγές και μάλλον το έχετε παρατηρήσει, απλά έχω κάτι στο μυαλό μου και το φτύνω σε μια οθόνη, καλύτερα έτσι. Ο δρόμος της αρετής σε αυτή την περίπτωση είναι η ειλικρίνεια-χα, σας την έφερα, σκάρωσα πρόλογο από το πουθενά και φορτσάρω μόλις τώρα.

Έτυχε τις τελευταίες μέρες να πέσει στα χέρια μου (ή μάλλον στο pc μου) το άλμπουμ "L.A.X.", τελευταίο πόνημα ενός rapper που μου αρέσει πολύ ονόματι The Game. Πέρα από το ότι είναι εξαιρετικό στο είδος του, με έκανε να σκεφτώ κάποια πράγματα που τα έχω κάπως πιο καθαρά όσο ακούω περισσότερο και περισσότερο ΚΑΙ αυτό το είδος της μουσικής. Το εύκολο και αβίαστο πρώτο συμπέρασμα είναι πως ο καθένας μπορεί να γουστάρει τα πάντα, τι θα πει είμαι ροκάς κι είσαι hiphop-άς; Τα έχουμε ξαναπεί παλιότερα, πάει αυτό.

Το δεύτερο προέκυψε από το τι πραγματεύεται αυτή η μουσική ως θεματολογία και το πως αντιλαμβάνεται κανείς το περιεχόμενο της αυτό. Έμαθα νωρίς να ξεκοκαλίζω πολύ τη μουσική μου, να βλέπω τι είναι αυτό που τρώω πριν αποφανθώ αν μου αρέσει η γεύση- ή και παράλληλα, δεν είναι ζήτημα χρονικής συνέχειας. Έτσι έπραξα και ακούγοντας ένα στυλ μουσικής πολύ popular στις μέρες μας, που παίζεται στα μαγαζιά, το ραδιόφωνο κλπ. Έτσι έπραξα για να καταλάβω ότι το πώς το αντιλαμβάνονται οι πολλοί, δεν έχει καμιά σημασία με το πώς το αντιλαμβάνομαι εγώ. Κάπου λοιπόν μέσα στους στίχους του "L.A.X.", ανάμεσα σε νταλαβέρια ναρκωτικών, πιστόλια, σφαίρες, σκυλιά, συμμορίες, κακόφημους δρόμους, διαδρομές από τη φτώχεια στη χλιδή, εγώ ανακάλυψα μια άλλη διάσταση, μια διάσταση καθαρά προσωπική, μια διάσταση μέσα μου, μια αλληγορία του hustling (βλέπε www.urbandictionary.com-εν ολίγοις, hustling=προσπαθώ με κάθε τρόπο, κυρίως παράνομο) στη δική μου, τη δική σου, τη δική μας ζωή.

Εμείς που δεν είμαστε αφροαμερικανοί, ούτε γεννηθήκαμε στο Compton, ούτε είμαστε τόσο φτωχοί και αμόρφωτοι ώστε να αναγκαστούμε να μπλέξουμε σε συμμορίες για να ζήσουμε, τι εκλαμβάνουμε από το hiphop; Κάποιοι απλώς φοράνε τα φαρδιά τους και ονειρεύονται ότι η ζωή τους είναι έτσι, ότι είναι μάγκες γκανγκστέρια και γαμάνε γενικά-χα, αλήθεια; Όπως λέει ο δημιουργός λοιπόν στο "L.A.X. Files", "this ain't no movie dogg". Αυτό που αναρωτήθηκα εγώ είναι "πες ότι ήσουν έτσι, εκεί, τι θα έκανες για να τα βγάλεις πέρα;" Κάποιος θα πει, "εγώ θα διάβαζα πολύ, θα έμπαινα στο πανεπιστήμιο και θα γινόμουν κάτι σημαντικό, θα έβγαζα λεφτά και θα την κοπάναγα από τα ζόρια." Μέσα είσαι μεγάλε, καλώς ήρθες δεξιά, αυτός είναι ο δρόμος της αρετής. Ο οποίος ως γνωστόν είναι πιο δύσβατος, οπότε αν κατάφερνες να μη σε λυγίσουν τα -ακόμα και σήμερα- σχολεία τίγκα στη φυλετική διάκριση, η φτώχεια, η πείνα, η ανέχεια, θα έφτανες μετά βαΐων και κλάδων στην επιτυχία, σε κάποια καλή οικονομική κατάσταση, στην επιβίωση (και βάλε) εν τέλει.

Ο δρόμος της κακίας είναι το όπλο, he who lives by the gun, will die by the gun. Είναι λιγότερο δύσβατος, αλλά γι'αυτό και είναι πιο επικίνδυνος, τον ταξιδεύουν πολλοί και σκάρτοι. Όταν όμως γουργουρίσει το στομάχι σου για πέμπτη-έκτη μέρα, όταν το σχολειό δεν πληρώνει το νοίκι κι ο πατέρας σου είναι φευγάτος, dog eats dog, ποιος τις γαμάει τις ηθικές αξίες; Είναι κακό να πουλάς ναρκωτικά, όχι γιατί είναι παράνομο, αλλά γιατί σκοτώνεις κόσμο. Προτιμάς να πεθάνεις εσύ; Η μάνα σου; Τα αδέρφια σου; Όταν πεινάσεις, θα κάνεις τα πάντα. Και δεν υπάρχει καμιά "κακία" σε αυτό. Στο να επιβιώσεις.

Στη δική μας την περίπτωση, τη δική μας τη ζωή, το σταυροδρόμι βρίσκεται καθημερινά και σε πολλές πτυχές της καθημερινότητας μας. Εκεί υπάρχει μια μεγάλη επιλογή, και κανένας δεν μπορεί να σιχυριστεί ότι βαδίζει στην αρετή κατ'εξακολούθηση. Τελικά όμως, το ζήτημα δεν είναι η αρετή ή η κακία. Φυσικά και ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα, όμως δεν έχουμε βρεθεί (κανένας μας) σε θέση που ο σκοπός να αγιάσει ακόμα και το όπλο. Στα δικά μας τα μέτρα, στα δικά μου τα μέτρα, αυτό που αποκομίζω από αυτή τη μουσική είναι η διάθεση να προσπαθώ πάντα να καταφέρω αυτό που θέλω. Την αρετή ή την κακία θα τη διαλέγω μόνος μου, αλλά ακόμα και γι'αυτό θα είμαι περήφανος, ακόμα κι αν καταλάβω ότι έκανα λάθος. My hood may not be on the real dark side of th track, but somedays the sky's really black. Όπλο δεν έχω κι ας φωτιστώ να μη χρειαστεί να αποκτήσω ποτέ, έχω δικά μου "όπλα" όμως και θα ζήσω από αυτά. Κι ας πεθάνω εξαιτίας τους. I'd rather die like a man, than live like a coward. Αυτό καταλαβαίνω εγώ από το hiphop.

3 comments:

Puppet_Master said...

Μες την ζωή δρόμοι ανοίγονται σωρό
κι όποιον γουστάρεις τον τραβάς κι όπου σε βγάλει
μα είναι κι ένα μονοπάτι πονηρό
που πάει ντουγρού στην κατηφόρα την μεγάλη.

Μα εχώ δεν το δα τράβηξα αμέσως εκεί πέρα
ήτανε σούρουπο και μπέρδεψα την νύχτα με την μέρα
βλέπεις δεν μου δωσε κανείς για φυλαχτό φεγγάρι κι ήλιο
ούτε κουβέντα δεν μοιράστηκα με φίλο.
Πήρα των ομματιών μου κι έδεσα την μοναξιά μου
κάτω απ τα πόδια μου να σέρνεται μπροστά μου
για να τη βλέπω σε ολάκερο το ταξίδι
να σπαρταράει μπροστά μου σαν το φίδι.
Και πήρα σε μια βραδιά το πονηρό το μονοπάτι
χωρίς να ξέρω, γιατί απλά γύρευα κάτι
να μου ταιριάζει στην φωτιά να μην τρομάζει
κι όταν πονάει δυνατά να μη φωνάζει.
Να βολεύεται κι αυτό με τα λίγα κοντά μου
έτσι κι αλλιώς πάνω μου έχω μοναχά την γκαντεμιά μου
γιατί δεν θέλω τίποτα να με τρατάρεις τύχη
τον κανακάρη σου τον κλέψαν οι στίχοι.

Θα την πετάξω στο χώμα να νοιώσει την γη
θα της φορέσω αγκάθια πάνω στην πληγή
θα της τυλίξω με φλόγες όλο το κορμί
για να μαι μόνος ξανά στην κακιά την στιγμή.

Μα δε βαριέσαι άλλοι χτίζουν στην άμμο παλάτια
κι άλλοι πέφτουν στης ζωής τα πονηρά τα μονοπάτια
άλλοι φτιάχνουν ζωή, άλλοι την παίρνουν με δόσεις
κι αν είσαι απ αυτούς κοίτα να ξεχρεώσεις.
Εγώ όμως που είχα πεί πολλά με πνίγουν οι στίχοι
τσαμπουκαλεύτηκα για τα καλά ρε με την τύχη
κοίταξα από την μία κι ήταν τίγκα στα φώτα
φάνταζε ωραία μα όταν με πήραν τα χνώτα.
Έμοιαζε με την μοιρουδιά μιας πόρνης κυριλέ
και οι φωνές μου θυμίζανε παιδιά σε χαβαλέ
κοίταξα κι απ την άλλη και τίποτα δεν είδα
κι είπα τύχη μου γουστάρω που μου στησες παγίδα.
Εκεί στο σκοτάδι να την χωθούμε οι δυο μας
και που ξέρεις μπορεί να ναι το γραφτό μας
να μείνω μόνος για των όπλων την τιμή
να περιμένω την κακιά την στιγμή.

Puppet_Master said...

*pou tha mou paei tha se kanw na akous k psychedelic :P

~ΕΚAΤΗ~ ...φως και παλι φως η ψυχη που μαχεται... said...

α-πα-πα!!!!!!τι λογια ειναι αυτα puppet;πιπερι στο στομα!!!!!χαχαχαχα!