The Age Of Innocence

Κυριακή πρωί, εντάξει όχι ακριβώς πρωί, έχω αρκετά χρόνια να το καταφέρω αυτό. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και σκέφτηκα, "Ει, τι μέρα είναι σήμερα;"

Είναι Κυριακή πρωί.

Κάποτε όμως, η Κυριακή πρωί δεν ήταν κάτι άλλο;
Δεν ήταν μαραθώνιος παιδικών, και μετά formula 1, η πραγματική formula 1 όμως, με Senna, Mansell, Hill και τους λοιπούς; Και μετά μπάσκετ, Sega Mega Drive κι ας κοιμόσουν νωρίς το βράδυ-φυσικά αδιάβαστος, τι να διαβάσεις, Εμείς Κι Ο Κόσμος ή ιχνογραφία;

Τώρα ξύπνησες δύο το μεσημέρι, κι από το σαλόνι ο Τάκης Πουρναράκης τσιρίζει επειδή ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ είδαμε βροχή στο Μονακό και καναδυό από τους σημερινούς οδηγούς θα τα βρουν ψιλομπαστούνια από τη γλίστρα και ΙΣΩΣ δούμε αγώνα της προκοπής. Τα παιδικά έχουν τελειώσει εδώ και ώρες - ή μήπως εδώ και χρόνια; Στο μυαλό σου πια κατοικούν άλλα πράγματα. Κατοικεί ακόμα όμως αυτός ο μυστήριος κέρινος δίσκος που ονομάζεται ΜΝΗΜΗ. Η μνήμη, έγραφε κάποτε ο Πολίτης στο Drive, μοιάζει με πλάκα από κερί. Οι περισσότερες χαρακιές μοιάζουν με μικρά σημαδάκια, και στο πέρασμα του χρόνου η βελόνα αδυνατεί να τις εντοπίσει, ώσπου χάνονται εντελώς. Υπάρχουν όμως κι αυτές, που μοιάζουν με αυλάκια, και η βελόνα μέσα τους σκαλώνε και σκαλώνει και θα σκαλώνει εσαεί, μέχρι το τέλος. Μάλλον...

Μόλις έχω ξυπνήσει και το μυαλό μου λειτουργεί ακόμα πιο παράδοξα και ασυνάρτητα από ότι κανονικά. Που σημαίνει ΠΟΛΥ παράδοξα και ΠΟΛΥ ασυνάρτητα. Οι εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη με καταιγιστικό ρυθμό, όσο προσπαθώ να προσαρμοστώ στο περιβάλλον του...ξύπνιου.

Ωπ, τι είναι αυτό που μου ήρθε τώρα;
Πρωτομαγιά του 1994. Κάθομαι στον καναπέ, η φωνή κάποιου εκφωνητή ταράζει το μεσημέρι του σπιτιού.

Η μνήμη μου σκαλώνει σε ένα βαθύ σημείο.
Η παλιά Ίμολα. Η Williams εκσφενδονίζεται ευθεία από την Tamburello και καρφώνεται στον τοίχο.
Μέχρι την ώρα που η κάμερα πλησιάζει στο μονοθέσιο, ο ήρωας ζει.
Επιθανάτιος ρόγχος, το κεφάλι του έγειρε στο πλάι.
Ο ήρωας έφυγε.
Η μνήμη μου θα σκαλώνει πάντα εκεί.

Γιατί μου ήρθε αυτό τώρα;

Ξέρω γιατί μου ήρθε. Είναι γιατί ξέρω πως εκείνη η εποχή-με όλα τα καλύτερα και τα χειρότερα της-, σεμνά και ταπεινά, χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς να το καταλάβει κανένας, έχει περάσει στη σφαίρα της μνήμης. Οριστικά στο παρελθόν. Μαζί, και οι ήρωες της. Οι ήρωες μας ως παιδιά.

Πάω προς το σαλόνι, σήμερα θα δω Grand Prix ακόμα κι αν γίνει ο πιο βαρετός αγώνας που έγινε ποτέ. Σήμερα θα κάνω βουμ-βουμ με το στόμα στα κουρσάκια και θα φάω φράουλες μέχρι να με πιάσει κόψιμο. Έστω για δυό ώρες, όσο διαρκεί μια βρεγμένη κούρσα...

Ο Senna πέθανε.
Ο Hakeem έγινε άγαλμα.
Ο Batistuta γέρασε.
Και η εποχή της αθωότητας ξεθωριάζει....σαν ένα παλιό όνειρο.