...Και Η Δική Μου Διαδρομή

(Έχουμε μια ψιλο-πολιτική σ'αυτό το blog να μην ποστάρουμε ίδιες μέρες για να μη γίνεται πανικός. Αυτά τα δύο ποστ όμως ήταν αναγκαίο να φύγουν back to back. Στο κάτω κάτω, να μας. :Ρ)

Είμαι μέσα σ'ένα αυτοκίνητο. Το δικό μου αυτοκίνητο, μαζί με φίλους και οδηγώ μια πολύ οικεία διαδρομή, τους πηγαίνω σπίτι και μετά ροβολάω προς το τσαρδί μου (roll to ma crib ελληνιστί). Γέλια, φωνές, χαβαλές...κι εγώ να είμαι εκεί και να μην είμαι. Κι εγώ, άλλη μια φορά, να θέλω να είμαι μόνος μου όταν βρίσκομαι με ανθρώπους, και να θέλω να είμαι με ανθρώπους όταν βρίσκομαι μόνος μου. Να είμαι παρών και απών, λες και δε ζω. Πια...

Που είσαι ρε μαλάκα; Που ξέχασες τον εαυτό σου, σε ποια γωνία της Καλλιθέας ή της Θησέως 8Α ή της Ζέας; Που σε έχεις αφήσει και δε σε βρίσκεις πια; Και εξαρτάσαι, εξαρτάσαι, εξαρτάσαι...σα γαμημένο πρεζόνι που του κόψανε το βερεσέ;

Αφήνω τον τελευταίο σπίτι του. Πλέον δεν έχω άλλη μάσκα να γελάσω, να αστειευτώ, να ξεγελάσω και να ξεγελαστώ. Κοιτιέμαι στον καθρέφτη του αυτοκινήτου, φιγούρα από το πουθενά με το καπέλο και την κουκούλα, σαν απομεινάρι-φωτοκόπια streetwise αληταρίας. Yeah sure...Γδύσου, man. Εγώ σε ξέρω, δεν πιάνει. Το φιλί της στον καθρέφτη για μια στιγμή νόμισα πως μου μίλησε. Γαμώ τα βάσανα, παρ'ολίγο να στουκάρω στην κολόνα.

Μου μίλησε σου λέω.

Και δε μου είπε "μου λείπεις".
Και δε μου είπε "σ'αγαπώ".
Και δε μου είπε "μωρό μου".
Μου είπε "μόνο εγώ κι εσύ σε ξέρουμε".
Καλύτερα να είχα τρακάρει, μπορεί και να είχα γλιτώσει. Τώρα ξέρω, δε με γλιτώνει τίποτα.

Μια Ιθάκη ρε παιδιά, γρήγορα.
Μια Ιθάκη να αναζητώ, και μια Ιθάκη να μου κόψει τη ντρόγκα.
Μια Ιθάκη να ονειρευτώ, ασπρόμαυρη, να με σώσει από τον εαυτό μου.

Από τον εαυτό μου...