Διακόπτης Αυτοκαταστροφής

Δες τι ώρα ανεβάζω καινούριο post σε αυτό τον διαδικτυακό τόπο της σχιζοφρένειας και θα βγάλεις πολλά συμπεράσματα για το συγγραφέα. Όταν το διαβάσεις, ξανακοίτα την ώρα.

Ναι, είναι για τα σίδερα ο μάγκας.
Και δε βρίσκεται ένας, μα ένας πιο μάγκας για να τον κλείσει.
Όλοι κοιτάνε από την άλλη. Ή κάνουν πως κοιτάνε.

Δυό καφέδες στις τέσσερις η ώρα δεν ήταν η πιο έξυπνη ιδέα που είχα ποτέ μου.
Ένας χωρισμός πριν τις Πανελλήνιες στη Γ'Λυκείου, κι άλλος ένας μια βδομάδα πριν την εξεταστική του 5ου εξαμήνου επίσης.
Τώρα που το σκέφτομαι, ολόκληρη η ζωή μου είναι μια σειρά από όχι-και-πιο-έξυπνες-ιδέες-που-είχα-ποτέ-μου.
Άρα, είμαι βλαξ.
Ή όχι;
Ή ναι; Και που είναι οι έξυπνοι;
Κοιμούνται προφανώς.
Δε σπάνε το στομάχι τους, γιατί διάλεξαν να σπουδάσουν κάτι που είναι βέβαιοι πως τους αρέσει.
Δεν λιώνουν τα μάτια τους, γιατί διάλεξαν κάποιον(κάποια) που ήξεραν πως μπορεί να ακολουθήσει.
Δεν πνίγουν ουρλιαχτά, γιατί δεν έφυγαν από πουθενά, και δεν άφησαν τίποτα πίσω.
Ψέματα.
Και που είναι όλοι;
Κοιμούνται προφανώς.

Καφές σε άδειο στομάχι.
Σαν ρομάντζο στο άδειο σήμερα.
Σαν υποσχέσεις από αίμα στο κενό παρόν.
Σαν αγάπη στην εποχή του μίσους.
Σαν ποίηση στα αυτιά των ανθρώπων.
Σαν χαμένα όνειρα στη δίνη της ρουτίνας.

Διακόπτης στο on.
Κάποια μέρα θα καταφέρω να τον αφήσω ανοιχτό μέχρι το τέλος.
Κάποια μέρα θα με αφήσω να πάθω όσα αξίζω μέχρι να μην τα αντέξω.
Κάποια μέρα...