Διαδρομή

Γυρνούσα από το κέντρο προς το σπίτι μου. Μία απόσταση περίπου δέκα λεπτών. Για κάποιο λόγο όλα μου φαίνονταν διαφορετικά. Αυτά τα δέκα λεπτά είχαν γίνει μία ώρα μέσα στο μυαλό μου. Είχα την ανάγκη να γράψω κάτι ίσως με είχε πιάσει το ίδιο περίεργο συναίσθημα όταν κάθομαι σε εκείνο το παγκάκι με τον starky. Ένας μικρός παράδρομος με έβγαλε στην τεράστια πλατεία σχεδόν ατελείωτη,όσο μεγάλη είναι αυτή η πλατεία τόσο πιο άδεια σου φαίνεται αυτή η πόλη. Μπαίνω στην τελική ευθεία αριστερά μου μία παιδική χαρά βγαλμένη από παρακμιακό θρίλερ σαν αυτά που βλέπω για να με πάρει ο ύπνος. Στο βάθος λίγο πιο πέρα ένα φανάρι το οποίο μου φάνηκε πως άναψε κόκκινο κι ύστερα πράσινο κι ύστερα πάλι κόκκινο μέσα σε πολύ λίγο χρόνο. Πόση ώρα βρίσκομαι στο ίδιο βαρετό πεζοδρόμιο?
Πέρασα φοβισμένα το φανάρι και ας ήταν τέσσερις ώρα το βράδυ. Στην επόμενη γνωστή αδιάφορη πολυκατοικία νόμισα πως τρόμαξα από μια γάτα. Πάλι αυτός ο φόβος. Ίσως να είμαι πολύ φοβητσιάρης τελικά. Ακόμα και όταν κάνω τον μάγκα ίσως να τον κάνω για να μην νιώθω τόσο φοβητσιάρης, μάλλον αυτό είναι το αίσθημα που μου ανεβάζει τους σφυγμούς,η μοναδική στιγμή που ξεπερνάω τον φόβο μου. Όσες φορές και να έχω στρίψει σ’ αυτό το στενό για το σπίτι μου ποτέ δε το έχω δει πιο μεγάλο. Μόλις πέρασα την μόνιμα ανοιχτή εξώπορτα λες και δεν έχει λόγω ύπαρξης, οι συνειρμοί που κάνω είναι αναπόφευκτοι..