Τα σαγόνια μας στραβώσανε από τη στρυχνίνη και δάγκωσαν με λύσσα την άσφαλτο μήπως και βρουν εκείνη την παραλία που μας τάξανε τα ποιήματα και οι μπογιές στους τοίχους.
Κάτσαμε να ξαποστάσουμε και βρέξαμε το στόμα μας με ψυχεδελική ρακή να ξεπλύνουμε την πίσσα και τον φόβο της χαράς μας.
Όταν η γλώσσα μας αλμύρισε και ανάμεσα στα δάχτυλά μας κύλισε η άμμος με τις πέτρες, αισθανθήκαμε τη χαρά του φόβου για τη μικρή μας ανακάλυψη.
Κ αυτός ο πούστης ο ήλιος άρχισε να σβήνει μέσα στο πένθιμο μοβ ουρανό και στα πορτοκαλί αναρχοχαρούμενα σύννεφα. Τότε ο ατέρμονος βρόγχος ανατολής – δύσης, στέκει σαν γιγάντιο ρολόι που μετράει τις στιγμές και μας ξύπνάει χωρίς οίκτο λίγο πριν το τέλος όταν η άσφαλτος μάζεψε τα μικρά κομμάτια της και σκέπασε την παραλία.
No comments:
Post a Comment