Not Saved

Όλα τα ωραία λοιπόν έχουν ένα τέλος, κι εμείς ψάχνουμε ακόμα την αρχή τους. Στο τέλος της κατηφόρας πάντα υπάρχει ένας τοίχος και το μόνο που έχει νόημα είναι το πόσο θα σφίξεις το κορμί σου πριν πέσεις πάνω του, μην προσεύχεστε για μας, δεν υπάρχει συγχώρεση εδώ...Και πόσα χρόνια ξοδέψαμε να λέμε ιστορίες και να κατασκευάζουμε μύθους, να πλάθουμε Νικολαϊδικές γκόμενες, να πουλάμε μέρες και νύχτες, χωρίς φυσικά να περιμένουμε ότι θα πάρουμε κάτι στο τέλος γιατί το ταμείο ήταν μείον από την αρχή και το μαγαζί σε μαλακία σημείο...Τινάζοντας σκόνη από τους ώμους μας, που δεν προλάβαιναν να καθαρίσουν ποτέ, τόσο χώμα που φάγαμε μαλάκα μου...Και τώρα μετράς τις μέρες και ο λογαριασμός δε βγαίνει, δεν προλαβαίνουμε να ξεχρεώσουμε, δε θυμόμαστε πόσα χρωστάμε, προσπαθούμε να μη συζητάμε για όλα αυτά που βρέχουν τα μαξιλάρια μας, μόνο πετάμε τραπουλόχαρτα σε καπέλα ή λεφτά στον άσο της Ιταλίας, κι ο καθένας μας τρέχει να προφτάσει...τι; Τον έρωτα που δεν έζησε και του 'ρθε τώρα στα εξιτήρια, τη γκόμενα που δεν κατάφερε ποτέ να έχει μόνο δικιά του, την ησυχία του όταν κοιμάται το βράδυ, τη Βέρα μας, το Green Park μας, ένα μαύρο Renault εκτροχιασμένο από τα γέλια, μέρες πρακτορείου και Baltika, πέστε μου ρε μαλάκες, τι ψάχνουμε, τι από αυτά που ψάχνουμε μπορεί να σωθεί πια;

Και περνιόμασταν και για έξυπνοι, βρε μαλάκες, με Ασκητικές και Bukowski, με Robbins και Tea Party και Ν.Ν. και Fates Warning...Τι να πουν και οι ηλίθιοι τότε.