Saturday, March 27, 2010
Shelter Me
Δεν ξέρω πως σκατά έσκασες μύτη εσύ τώρα.
Πάνε πολλά χρόνια από τότε...τι δουλειά έχεις εδώ;
Κατεβαίνω τη memory lane, εδώ ζεις πια, έχεις δίκιο αλλά ακόμα κι έτσι...Χαίρομαι που σε βλέπω. Δε θα έπρεπε και το ξέρεις, αλλά χαίρομαι. Δεν έχεις αλλάξει καθόλου, ξέρεις. Δε σε άφησα δηλαδή, γιατί οι άνθρωποι λένε διάφορα. Ότι είσαι κυρία με τας καμελίας λέει και ότι θα φάμε και κουφέτα και μήπως τα κουφέτα γίνουν και φρουτόκρεμες τελικά.
Κάτσε να κάνω τα μαθηματικά...ναι, έγινες σαράντα...και τα σαράντα είναι πολλά. Είναι τόσα πολλά όμως, για να κυκλοφορείς, ποια εσύ, με τα στέφανα στην τσάντα; Καλά, ας λένε ότι θέλουν. Οι ίδιοι είναι, που τότε σε λέγανε "πουτάνα", οπότε δε με ενδιαφέρουν και πολύ. Γιατί εγώ αυτήν ερωτεύτηκα, που έτρεχε στις παραλίες Γενάρη μήνα, να κάνει αυτό που γούσταρε και μόνο, και τα έπαιζε ρουλέτα όλα για την κάβλα της και μόνο. Μου έλειψες. Στερήθηκα το πως σταματούσε η ζωή κάθε φορά που σε έβλεπα, και ήθελα να τη σταματήσω...πάλι. Ήθελα να έρθεις να με γλιτώσεις από όλα αυτά, όπως με γλίτωνες παλιά-είτε το ήξερες, είτε όχι. Ήθελα να σου δώσω το μυαλό μου και να το πάρεις σπίτι σου, δικό σου, και να το γεμίζεις με τη μυρωδιά σου και τα ψιθυριστά σου λόγια. Ήθελα να πέσω στο ποτάμι σου και να μουδιάσω ολόκληρος.
Κάθε φορά που οι εποχές αλλάζουν σε θυμάμαι. Σε θυμάμαι γιατί φοβάμαι με έναν φόβο που τον κάνουν καλά μόνο τα χέρια σου. Σε θυμάμαι γιατί όσο και να με τραβάνε να μεγαλώσω, θα είμαι πάντα δεκαεφτά και ηλίθιος, και όσο κι αν παριστάνω τον καμπόσο, πάντα θα μου αρέσει που είμαι ηλίθιος, που αγαπάω σαν ηλίθιος, που γίνομαι δράμα σαν ηλίθιος, που σε κοιτάω σαν ηλίθιος και που τίποτα άλλο δεν έχει σημασία, με έναν εντελώς ηλίθιο τρόπο. Φοβάμαι, μ'ακούς; Μπορείς να είσαι ό,τι θέλεις πια, παντρέψου και κάνε 12 παιδιά, γίνε θεία Λένα και μητέρα Τερέζα, σύζυγος μεγαλοστελέχους με BMW X3 ή μποέμ καλλιτέχνη και να πηγαίνετε μαζί στον Κότσιρα, δε με ενδιαφέρει. Μπορείς να μη μου μιλάς πια ή να μου μιλάς σαν να μην έτρεξε ποτέ αίμα από τα στόματα μας, μπορείς να κάνεις ό,τι στο διάολο θέλεις.
Εκτός από το να ξεχάσεις.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Καλησπέρα...
Μπορώ να συμφωνήσω μαζί σου σε όλα?
Μάλλον αυτή η σχέση σου με αυτή την γυναίκα δεν ήταν απλά μια σχέση...αλλά κάτι σαν καρμικο έρωτα...κάπως έτσι το βλέπω ..Αυτός ο "θυμός" μου θυμίζει ώρες-ώρες την δική μου σκέψη και αντίληψη πάνω σε αυτό το θεμα...
Είναι κάποιες φορές που λέμε πως ξεχνάμε πράγματα...πως έχουμε προχωρήσει οσο τίποτα στη ζωή μας...πως αισθανόμαστε καλά έτσι μονoi μας η με μια προσωρινή παρέα...αλλά κατάλαβα πως δεν είναι απόλυτα έτσι...πως μια ανάμνηση είναι μια ανάμνηση...κανείς δεν παίρνει το δικαίωμα για να στην διαγράψει... μόνος σου καταλαβαίνεις ποτέ δεν την θέλεις...ποτέ την σιχάθηκες...γτ πολύ απλά τότε θα έχεις βρει μια άλλη ακόμα πιο σημαντική...ως τότε...Περνάει ο καιρός...!
μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις...οσο πρόλαβα και κοίταξα και τις άλλες σκέψεις σου...
Καλη σου μέρα...!
Se euxaristw poly. Den kserw peri karmikwn kai loipwn katastasewn, kserw pantws oti "oles oi blennoroies 8erapeuontai, ektos apo thn prwth" (N.Nikolaidis). ;)
Post a Comment