Faaip De Oiad

Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Ο κόσμος δεν πρόκειται να γνωρίσει frontman, ερμηνευτή, τραγουδιστή σαν τον Geoff Tate. Ποτέ, ποτέ ξανά. Διαφωνείς; Άκουσον πρώτα και διαφωνείς μετά.

Σε πρώτη φάση, μιλάμε για τη φωνή ενός από τα σημαντικότερα metal συγκροτήματα όλων των εποχών-σαν να λέμε, οι Queensryche έπαιζαν progressive την εποχή που οι Dream Theater δεν ήξεραν ακόμα πόσα τάστα έχει η κιθάρα. Αλλά ακόμα κι έτσι, μπορώ να σου πω για εκατομμύρια τραγουδιστές με φωνάρες που γκρέμιζαν γεφύρια, ή ακόμα και για καταπληκτικούς frontmen, θρυλικούς ερμηνευτές. Και αφού τελειώσω με αυτούς, να πρέπει να συζητήσουμε εξαρχής, by scratch, για τον Tate. Για αρχή, όμως, κράτα αυτό. Τραγουδάει στους Queensryche.

Στο πρώτο μισό των 80's, κούφανε τον κόσμο με το (προφανέστατα επηρεασμένο από Dickinson, Halford, Gillan και σία) στυλ της US metal τσιρίδας, αρκετά χρόνια πριν αυτό γίνει ρεύμα. Εντάξει, οι ψηλές νότες του είναι από άλλο ανέκδοτο, όντως, αλλά αυτό δε λέει και πολλά στον πλανήτη του Midnight και του Steve Benito-νομίζω. Βέβαια, ούτε αυτοί οι δύο κύριοι μπορούν να περηφανευτούν ότι είχαν πάρα πολύ εύκολα ένα "Deliverance", αλλά 'ντάξει, γάμησε το τώρα. Δεν είναι η τσιρίδα το θέμα μας.

Το 1986, το heavy metal περνούσε την εφηβεία του, κατα μία έννοια. Τα μεγάλα συγκροτήματα έβγαζαν τα αριστουργήματα τους, το νέο αίμα έπιανε τα όργανα του και ξεκινουσε. Όλα αυτά στο πλαίσιο του κλασσικού ήχου, φυσικά. Η μόνη ουσιαστική παρέκλιση ήταν το thrash (Slayer, Anthrax, Megadeth κλπ) ή το πρώιμο ακραίο metal (Bathory, Celtic Frost) το οποίο όμως, ουσιαστικά, παραμόνευε στο underground αυστηρά. Από άποψη θεματολογίας, η συνταγή fantasy-epic δούλευε δυναμικά, κι από εκεί και πέρα, ρηχά νερά γενικά-η μουσική πάντα σε πρώτο επίπεδο μεν, αλλά έννοιες τύπου concept album, ήταν αν όχι άγνωστες, για τους εξαιρετικά μυημένους. Και ξαφνικά, "Rage For Order".

Την εποχή της χαίτης και των ραφτών στα denim jackets, οι Queensryche έβγαλαν ένα δίσκο που, αμφιβάλλω μέχρι και σήμερα αν έχει εξερευνηθεί πλήρως. Είναι concept; Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά. Οι ίδιοι, σε συνεντεύξεις, άφηναν να πλανάται μια υπόνοια ότι υπάρχει ένα κεντρικό θέμα που έχει να κάνει με vampires, κι απο εκεί και πέρα, μύθος. Ο Tate, από την άλλη, δείχνει "δόντια" στον κόσμο της μουσικής, έτοιμος να αμολήσει την προσωπική του Hiroshima, δύο χρόνια μετά. Ουρλιάζει, ψιθυρίζει, κλαίει, καλεί σε επανάσταση, διασκευάζει Lisa Dalbello (ποια;), παίρνει ρόλους και στους πετάει στα μούτρα σαν ηθοποιός. Θέλει να σε κάνει να σκέφτεσαι πριν και μετά το headbanging. Είναι 1986 και το metal περνά την εφηβεία του, κι ο τύπος κάνει πράγματα που φάνταζαν αδιανόητα στα 90's, ούτε καν στην εποχή τους.

Το album που έβγαλαν οι 'Ryche το 1988, λένε κάποιοι, είναι το τελειότερο metal album που έγινε ποτέ. Κάποιες μέρες της ζωής μου, με βρίσκω να συμφωνώ. Τις υπόλοιπες που διαφωνώ, αρκούμαι να πιστεύω ότι είναι η τελειότερη ερμηνεία όλων των εποχών-και δεν εννοώ μόνο στο heavy metal ή στο rock γενικότερα. Ο Geoff Tate ενσαρκώνει το ρόλο του Nikki, ενός περιθωριακού τύπου ο οποίος γίνεται μέλος μιας οργάνωσης υπό τις εντολές ενός σκιώδους χαρακτήρα ονόματι Dr.X, ο οποίος τον εθίζει και στην ηρωΐνη για να τον ελέγχει απόλυτα. Είναι ανώφελο να αρχίσουμε να κρίνουμε το ΠΩΣ ερημνεύει το ρόλο. Φτάνει να αναφέρουμε ότι μετά τις ηχογραφήσεις του δίσκου, ο Tate χρειάστηκε ψυχολόγους για να τον βοηθήσουν να ξεφύγει από τον χαρακτήρα, να βγει από αυτόν και να ξαναγίνει ο εαυτός του. Το "Operation: Mindcrime", τελικά, είναι ένα έργο τέχνης που δεν μπορείς να αμφισβητήσεις. Είναι η Guernica, οι πυραμίδες, το Σινικό Τείχος και η Αφροδίτη της Μήλου. Και πρωταρχικό ρόλο σε αυτή του την ιδιότητα, παίζει αυτή η φωνή.

Στην περιοδεία για το album "Empire" (1991), οι Queensryche ήταν πια αρκετά μεγάλο όνομα ώστε να μπορούν να υποστηρίξουν ένα μεγαλεπήβολο εγχείρημα. Να παίξουν ζωντανά ολόκληρο το "Operation: Mindcrime", για να δημιουργηθεί το live album που τελικά ονομάστηκε "Operation: LIVEcrime".

Πρόσεξε με τώρα.

Ο Tate έχει σχεδόν τρελαθεί κατά τις ηχογραφήσεις του 1988, ηρεμεί, βγάζουν νέο, απλούστερο, λιγότερο απαιτητικό (αλλά αρκούντως συγκλονιστικό-προσωπικά του θέματα μέσα και δε συμμαζεύεται) δισκάκι και στην περιοδεία του, αποφασίζει να ξαναπιάσει το "Mindcrime", ολόκληρο, αυτούσιο, και να πρέπει να το εκφράσει και επι σκηνής! Πόσα θες να μας κουφάνεις; Ψύχωση με την τέχνη σου, σχιζοφρένεια κατά το δοκούν, κι αν δεν είναι αυτό καλλιτέχνης τότε δεν ξέρω τι είναι. Σε εκείνη την περιοδεία ήταν που πραγματικά μάγεψε τον κόσμο με τη θεατρικότητα του επί σκηνής, με τον τρόπο που ζούσε τα κομμάτια όχι μόνο με τη φωνή του πλέον, αλλά με όλο του το σώμα, τις κινήσεις του, το βλέμμα του.



Δεν έχω κάτι άλλο να πω λοιπόν σχετικά με τον Geoff Tate. Ίσως τα έχω πει και πολλάκις, για πολλούς από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, και θα μου πεις, "κάθε φορά λες τα ίδια και τα ίδια". Δεκτόν. Το κάνω κι αυτό. Πες μου όμως εσύ, think for yourself κι αμα δε γουστάρεις μην το παραδεχθείς σ'εμένα.

ΕΧΕΙΣ ΞΑΝΑΔΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ;