Μάθημα Ανατομίας

Εκείνο το βράδυ λοιπόν, καβάλησε την ασημένια Porsche Spider και ξεχύθηκε στον αυτοκινητόδρομο με 100 μίλια την ώρα. Ώσπου σε μια στροφή πάνω, την τσάκισε πάνω σε ένα άλλο αυτοκίνητο, και το κεφάλι του χωρίστηκε από το σώμα του.

-Που πας;
-Κάπου, έτσι...γενικά, να την πέσω.
-Τι γίνεται επάνω;
-Επάνω; Τι γίνεται επάνω; 'Ντάξει, όλα καλά επάνω.
-Κοίτα...κοίτα, αν θες να κοιμηθούμε μαζί, 'ντάξει.
-Ξέρεις κάτι; Δε μ'αρέσει έτσι.
-Και πως το περίμενες δηλαδή;
-Δεν ξέρω, δεν ξέρω. Κάπως αλλιώς. Πάντως όχι έτσι. Πάω μια βόλτα στο δρόμο.
...Τουλάχιστον αν όλα αυτά δε γίνονται από φόβο, ή από ανία...ή από συναδελφική διάθεση...Μ'αγαπάς λίγο;
-Όχι μεγάλα λόγια, δεν είπαμε;
-Μάλιστα...δηλαδή μ'εσένα πως γίνεται; Κατεβάζουμε το φερμουάρ, ξεκουμπώνουμε το παντελόνι, μπαπ, τελειώσαμε;
-Δε με παίρνει για περισσότερα.
-Μάλιστα...άκου τώρα, το μάθημα της ανατομίας.
Αυτός εδώ είναι ο εγκέφαλος, ο εγκέφαλος που όλο διψάει για αλήθεια και που ποτέ δεν του δίνουν αρκετή και που ποτέ δε χορταίνει. Κι αυτή εδώ είναι η κοιλιά, που διψάει για τροφή. Κι αυτό εδώ κάτω είναι το φύλο, που διψάει για έρωτα, γιατί νιώθει μοναξιά πότε πότε. Εγώ στη ζωή μου τα θρεψα, τα χόρτασα και τα τρία, όσο μπορούσα κι όσο ήθελα. Εσύ μπορεί την κοιλιά σου λίγο...με φασκόμηλο βέβαια. Αλλά από αλήθεια, από έρωτα...τίποτα. Τίποτα, τίποτα. Μόνο φουσκωμένα λόγια, και καμώματα, και πόζες...Της αφήνει το χέρι.

Το μάθημα τέλειωσε ε...μπορείς να πηγαίνεις.