μαρμαρόσκονη

Ο καπνός σχημάτισε μικρά συννεφάκια στο νταβάνι μου, πάλι βρέχει μαρμαρόσκονη...
Ένας μικρός στρόβιλος ηλεκτρισμού τυλίχτηκε στα γυμνά καλώδια της λάμπας, χωρίς να καταφέρει να σταματήσει τίποτα, να φωτίσει τίποτα, να διαλύσει τίποτα.
Έχω χώσει το κεφάλι μου στο βουναλάκι της σκόνης κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να σταματήσω το χρόνο να πηδήξω έξω από το μικρό του άρμα μάχης γιατί ένας κάποιος πόλεμος είχε ξεσπάσει και δεν ήθελα για κανένα λόγο να είμαι στη μέση. Παρών εναντίον μέλλοντος... ένα δευτερόλεπτο πριν ενάντια με ένα δευτερολέπτου μετά, μιλάμε και γαμώ τους εμφύλιους σφαγή κανονική “take no prisoners” και τα ρέστα δικά μου. Έβαλα λίγο σκόνη στην τσέπη μου και έφυγα, εντάξει δεν ήμουν άθικτος, ένα κομμάτι σφαίρας στο κεφάλι και ένα στο στήθος, θα μάθω αργότερα πως αυτά τα δύο θραύσματα ταξιδεύουν στο σώμα μου αργά μέσα στο μυαλό μέσα από το λαιμό κάνοντας τεράστιες προσπάθειες να ξανασμίξουν.