Το σμαραγδένιο φίδι

Έχοντας πιει όχι μόνο ποτά, έχοντας μείνει μόνος μαζί με κάτι σκοτεινό, ποτέ δεν άνοιξα το ντουλάπι που τόσο λαχταρούσα αλλά ήξερα πως είναι εκεί, δήλωνε την παρουσία του είτε ακόμα και την απουσία του με τρόπο πομπώδη ποιητικό που δε σου άφηνε και πολλά περιθώρια. Νιώθω εκείνο το πράγμα που μόνο σε γεμάτο κρεβάτι το νιώθεις αλλά είσαι στην άκρη του σαν πληγωμένο ζώο, έχεις δίπλα το κενό και από την άλλη αυτό που φοβάσαι.

Εκείνο το ψιλόβροχο τι θέλει και πιάνει τέτοιες ώρες καταραμένες, ποιητικές. Βγαίνεις έξω με τα χέρια σε στάση που θυμίζουν ετοιμότητα και αφήνεις το κρύο να μπει μέσα σου, μόνο και μόνο για να μυρίσεις αυτό που σε ξεπλένει.

Ένα μεγάλο πράσινο σμαραγδί φίδι έτοιμο σε θέση μάχης. Τα λέπια του διαγράφονται έντονα και απειλητικά, το μάτι του σε μαύρο φόντο, κατακόκκινο πολύγωνο που στριφογύριζε και σε έπαιρνε σε ένα ταξίδι με γυρισμό αλλά ποτέ μα ποτέ δε θα θυμάσαι την αρχή ούτε και το τέλος σαν αιώνια φυλακή της χαράς.

Μία γλυκιά κουρασμένη γυναικεία φωνή, αγουροξυπνημένη με ρωτά τι κάνω, δίχως να το θέλει έτσι αυθόρμητα δικαιολογείται ότι δεν κοιμόταν. Τελικά υπάρχει περίπτωση να ανοίξεις και το διπλανό ντουλάπι να την ξαπλώσεις δίπλα στο άλλο έτσι για σπάσιμο, γιατί απλά μπόρεσες. Έτσι αλλιώτικα, ποιητικά...