Περίεργο όν ο άνθρωπος βρίσκει πάντα με ένα μυστήριο τρόπο τον δρόμο προς την ευτυχία όπου και αν βρίσκεται ότι και αν κάνει, μοίαζει μ` αρχαίο ξόρκι απόκρυφο καλά κρυμμένο και γνώστό από γενιά σε γενιά. Δεν τους καταλαβαίνω τους ανθρώπους, ούτε αυτοί εμένα υποθέτω, μάλλον εκεί εντοπίζεται η όλη μαγεία.
Χρειαζόμουν κάτι να σπάσει η αμηχανία, τώρα καταλαβαίνω την εφεύρεση του τσιγάρου, κρατάει απασχολημένα τα χέρια."Αν είχα κάτι και για το μυαλό..." μα φυσικά το αλκοόλ, πως δε το σκέφτηκα.
-Τα ρέστα μου.
-Τα βλέπω.
Μετά σιγή, η αμηχανία που σας έλεγα. Όποιος ξέρει τις πιθανότητες στο πόκερ σχεδόν κερδίζει. Αυτό το γαμημένο το "σχεδόν" πως φυτεύτηκε εκεί? Έτσι είναι όμως και στην πραγματικότητα, τα μετράμε όλα με πιθανότητες "πενήντα πενήντα είναι να πάρω τη δουλειά." "έχω πολλές πιθανότητες να μου κάτσει η γκόμενα" Το ωραίο όμως είναι όταν έρχεται η πιο ηδονική στιγμή, η ώρα της μπλόφας. Σχεδιάζεις κάτι χωρίς αύριο, τα δίνεις όλα ξέροντας από πριν πως θα χάσεις το κεφάλι σου. Υπάρχουν δύο περιπτώσεις είτε να τους πιάσεις όλους χαζούς, είτε να σου πάρουν το άδειο σου κεφάλι. Την ώρα που στο παίρνουν όμως θα έχεις αυτό το ηλίθιο χαμόγελο αυτό το εξοργιστικό χαμόγελο αυτό το ανυπόφορο χαμόγελο.
1 comment:
Υπάρχει το "παίζω για να χάνω" και υπάρχει το "χάνω για να παίζω" -εγώ δεν ξέρω, αλλά κλίνω προς το δεύτερο.
Post a Comment