Πες τους, αν μπορείς.
Πες τους πως ΕΙΔΕΣ. Πες τους ΤΙ είδες.
Πώς σε μια στιγμή, η θάλασσα πλημμύρισε τον κόσμο.
"Waiting for the day, when the ocean and sky...will cover all the land, in deep blue..."
Πώς σε μια στιγμή, το τώρα έγινε πάντα.
"I believe this heart of mine, when it cries at time...that this is forever..."
Πες τους πώς ο χρόνος έχασε. Στάθηκε προσοχή, με σκυμμένο σκυθρωπό μούτρο και ψιθύρισε την ήττα του. Πες τους πώς του πήρες εκδίκηση, για όλα. Μπορείς;
Κάποτε είχες ακούσει για γυάλινες σφαίρες, για καθρέφτες, για αντανάκλαση ψυχής. Θαύμασες αυτούς που το είχαν καταφέρει. Τώρα γελάς. Ξέρεις πως αν μπόρεσαν να το περιγράψουν, δεν το έζησαν ποτέ. Ξέρεις πως αν φτερούγισε η ψυχή τους πάνω στα μάτια απέναντι, δε θα χωρούσε όχι σε λέξεις, αλλά πουθενά στο σύμπαν ολόκληρο.
Να, αυτό είχα ξεκινήσει να πω.
Ακούτε;
Είδα το σύμπαν.
Κράτησα το σύμπαν.
Φίλησα το σύμπαν.
Και μπροστά στο σύμπαν, ο κόσμος σας είναι μικρός και γελοίος.
End transmission.
2 comments:
message from space
''Prospathhsa na milhsw me ton kathrefth mou, otan den hthela na milhsw mazi sou....
Ma poso poly mporei na geliemai...?
Den eixe nohma...
Htan AKRIVWS to idio....
Καλά ε; Μου θύμισε το όμορφο κείμενό σου το Be των Pain of Salvation, αλλά και την αστρική προβολή.
Αλήθεια όταν στέκομαι στον καθρέφτη, ποιος από τους δύο είμαι ο πραγματικός "εγώ"; Αυτός μέσα στον καθρέφτη ή ο άλλος; Κι ο άλλος ποιος είναι;
ΥΓ.Ακούω τον νέο δίσκο των Dark Fortress-Eidolon και το post σου ταιριάζει απολύτως.
Post a Comment