Monday, March 5, 2012

While It Lasts

Τα φώτα της πόλης μοιάζουν με αστέρια όσο το αεροπλάνο στροφάρει στον ουρανό. Αστέρια από κάτω και αστέρια από πάνω και αστέρια που λάμπουν με τα βλέμματα, περιοδικά, αναπάντεχα, κι όμως αναμφίβολα. Σε τροχιά γύρω από τα μάτια σου, για όσο διαρκεί ένα setlist συναυλίας - και λίγο ακόμα από τόσο. Σε τροχιά γύρω από το ονείρεμα, για όσο διαρκούν όλες μου οι αναπνοές - και ίσως και όταν θα έχουν πια λήξει, που να ξέρω γαμώτο;

Μάτια καρφωμένα στο backdrop της σκηνής και μάτια σκορπισμένα μέσα σε ωχρές φάτσες, τα μάτια μας να συναντιούνται σαν φάροι μέσα στην πιο σκοτεινή και αγριεμένη θάλασσα, τα μάτια σου να κουβαλάνε σηκωτή τη ζωή μου, όλη τη διαδρομή από το θάνατο και πίσω, τα μάτια μου να κλείνουν, είναι νύχτα και πετάμε πάνω από την πόλη, πλησιάζουμε στον αεροδιάδρομο, μην αφήσεις τις ρόδες να πατήσουν γαμώτο, μη μ'αφήνεις γαμώτο, μη μ'αφήνεις να αποφασίσω εγώ γαμώτο, δεν είμαι για τέτοια γαμώτο, πάρ'το πάνω σου, εγώ δεν ξέρω τίποτα, πάρε το πηδάλιο και κάρφωσε μας πάνω στον ουρανό σε αέναο stall, άσε μας εκεί ψηλά να πέσουμε έτσι όπως κοιταζόμαστε, το αεροπλάνο αγγίζει την άσφαλτο κι εγώ ανοίγω τα μάτια ακριβώς πάνω στο κρεσέντο που κάνει η πιο ψηλή αψίδα του τέλους.

Κι εσύ είσαι ακόμα εκεί. Πραγματική δεν ξέρω -αληθινή είσαι, σίγουρα, όπως σε βλέπω και με βλέπεις δηλαδή.

Θυμάμαι στα μάτια σου τα φώτα της σκηνής να κρύβονται, ντροπιασμένα, πάλι στο βάθος πίσω από το drumkit, θυμάμαι στα μάτια σου το φόβο μου - δεν είχαν τελειώσει τότε όλα αυτά; Τότε που είχαν τελειώσει όλα τα άλλα, και οι πλάκες χορταριάζανε κι εμείς χάσκαμε τα στόματα ξοφλημένοι, νόμιζα, δεν είχες παραιτηθεί κι εσύ; Θυμάμαι στα μάτια σου το φόβο μου - δεν μπορεί να ζω ακόμα γαμώτο μετά από τόσες κηδείες, ποια είσαι εσύ πάλι, τι θέλεις να αποφασίσεις για μένα, τι θέλεις να μου πεις κι εγώ δεν κάθομαι να ακούσω; Δεν έχω δίκιο που σε φοβάμαι, αυτό θες να μου πεις; Ξέρω. Αυτό είναι που δε θέλω να ξαναμάθω. Ότι ποτέ δεν είχα δίκιο - γιατί τώρα;

Θυμάμαι στα μάτια σου τα βήματα μου να μη βγάζουν ήχο, το τζάμι να μη θολώνει από την ανάσα μου, τα γόνατα μου να τρέμουν και τη μέση μου να θέλει να τσακίσει σαν καλάμι, θυμάμαι στα μάτια σου τις φλόγες πίσω από τα βουνά, μη φοβάσαι ρε κορόιδο, έλα δω ρε κορόιδο, θέλεις να μου πεις πολλά, έχεις τραγούδια για μένα φυλαγμένα, γιατί σ'αφήνω να φύγεις έτσι; - θυμάμαι τα μάτια σου στην άδεια λεωφόρο, τελευταία ευκαιρία - τελευταία; - φεύγω στ'αλήθεια τώρα, με ένα αυτοκίνητο πράσινο όσο και κίτρινο από το φόβο του κι αυτό - πού σε πάει; - έτσι τα έκανες και τώρα απλά θα βάλεις μπροστά και θα πας σπίτι; - ακούω ιδέες, κάνε με να μη φύγω - φοβάμαι να μείνεις και τρέμω να σε δω να φεύγεις - για όσο διαρκεί είμαστε μόνο οι δυο μας ζωντανοί - είμαστε μόνο οι δυο μας - δυο ζευγάρια μάτια μέσα στη νύχτα - που θέλουν - και τρέμουν - και φοβούνται - μια μέρα θα 'ρθω - θα σε περιμένω γαμώτο - μια μέρα θα 'ρθω γαμώτο - θα σε περιμένω ρε μαλάκα, γαμώτο - σήμερα γαμώτο - σήμερα γαμώτο - σήμερα γαμώτο - μη με φοβάσαι ρε κορόιδο - μη φοβάσαι ρε κορόιδο

Τα φώτα της πόλης σαν αστέρια και το βλέμμα σου που πέρασε, με χάραξε σαν κομήτης μέσα στον νεκρό ουρανό κι έτσι πάλι χάθηκε. Για να με ξυπνήσει και μόνο - και μόνο; Για να πάψω να φοβάμαι και μόνο - και όχι μόνο; Για όσο διαρκεί -
για τώρα ή για όσο;